عبارتند از:
1- زمانی که ترکیب و تجدید یک بنا ایجاب کندکه از سنگ جدید استفاده گردد .
2- چنان چه قطعه سنگی مفقود شده باشد و از نبودن آن اطمینان کامل حاصل شود، با شرایط خاصی می توان از سنگ جدید استفاده نمود.
3- هرگاه سنگ جدیدی بتواند قطعات شکسته شده را در جای اصلی خود تثبیت کند.
4- هرگاه لازم باشد قطعات فوقانی برروی قطعات زیرین نصب گردد، در صورت مفقود بودن قطعات زیرین می توان از سنگ جدید استفاده نمود و در صورتی که بتوان بدون دخالت سنگ جدید قطعات را بر روی هم نگاه داشت نباید ازسنگ جدید استفاده شود.
5- عمل استخراج سنگ جدید می بایست دور از محل استخراج های باستانی برگزیده شود، اما می بایست سنگ جدید ازنظر رنگ، ترکیب و دانه بندی بامصالح باستانی هم خوانی داشته باشد.
6- سطوح خارجی سنگ های الحاقی جدید برای این که با سنگ اصلی متفاوت باشد به وسیله قلم های مختلف شیارهایی اریب و موازی داده می شود (سطوح جایگزین شده سنگ های جدید به جای سطوح سنگ های باستانی مفقودی که در معرض دید بوده اند).
7- قسمت هایی از تخته سنگ الحاقی که در اصل داخل یک دیوار خشتی قرارمی گیرد تنها تراش مختصر ریزی داده می شود.
8- تاریخ اجرای کار بر روی سنگ حک می شود.
9- هنگامی که سنگ جدیدی جایگزین قسمت یک نقش برجسته یا کتیبه می شود نباید نقوش و نوشته های از بین رفته را بازسازی و حجاری نمود، حتی اگر از متن و نقش اطلاع کامل وجود داشته باشد.
لازم به ذکر است که موارد بالا تنها حکایاتی درمورد استفاده از سنگ جدید بوده و در صورتی که مرمت گران بخواهند از سنگ جدید استفاده کنند می بایست موارد بسیاری اعم ازکلی و جزیی را در نظر داشته باشند.
ناظم زارع – کارشناس مرمت آثار هنری