دلایل عمده استفاده معماران و حجاران هخامنشی از سنگ آهک:

 1- وفور سنگ آهک در منطقه و عدم وجود سنگ های دیگر مناسب برای ساخت و ساز .

2- حالت نرم بودن و شکل پذیری سنگ آهک . سنگ آهک دارای بافت متغیری است  ولی اکثر آن ها ریزدانه اند . آن هایی که درشت دانه هستند متشکل از بلورهای درشت یا قطعات فسیل اند. انواع ریز دانه ها قابلیت پرداخت بهتری دارند و پایداری آن ها در برابر هوازدگی بهتر است. سنگ های آهکی و دولومیت های متراکم و همین طور آن هایی که فاقد ناخالصی اند دارای دوام خوبی هستند ولی دوام آن ها از گرانیت ها و ماسه سنگ های متراکم کمتر است .

3- وجود لایه های توده ای، حجیم و سنگ های یک پارچه آهکی بزرگ در معادن به طور عمده معماران و حجاران به سنگ های توده ای نیاز داشتند چون می خواستند از این سنگ ها ستون و سر ستون، پایه ستون و ....... بتراشند .

4- از سنگ آهک به راحتی می توان سطوح صاف و صیقلی را ایجاد کرد هر چند ماسه سنگ این خاصیت را دارد ولی در منطقه وجود ندارد .

ناظم زارع – کارشناس مرمت آثار هنری